Ik wilde het niet en toch deed ik het.
Het is Vaderdag en met moeite maak ik met de kinderen en ontbijt voor papa. Broodjes bakken, eitje koken, sinaasappeltjes persen. Iets wat andere jaren leuk was om te doen, voelt nu zwaar. Ik heb er geen zin in. Ik laat van alles vallen en reageer kortaf tegen de kinderen. “Jeetje, wat vind ik hun vragen irritant. Kunnen ze dan helemaal niks zelf? Bianca, doe normaal. De kinderen kunnen er niets aan doen. Reageer je eigen frustratie niet op ze af.” Ik heb het gesprek met mezelf nog amper afgerond of ik heb al weer een sneer gegeven aan dochterlief, een boze dame tot gevolg. Shit, dit is nou precies wat ik niet wil!
Zoonlief gaat vrolijk door met zijn sinaasappeltjes, kijkt eens opzij en lijkt te denken “Ach laat die vrouwen maar, trekt wel weer bij.” Zou hij nu al snappen hoe het bij menig vrouw werkt? ;-)
Verplichtingen of zelfzorg?
Na het ontbijtje en de cadeautjes voor de allerliefste papa voel ik me rot. Ik voel me schuldig. Ik voel me heel moe en ja, ik voel ook nog altijd boosheid in me. Ik wil alleen zijn, niets of niemand om me heen. Alleen ik. Maar kan ik dat wel maken? Mezelf terugtrekken op deze dag? Het is Vaderdag, gezelligheid met elkaar. Papa in het zonnetje zetten. We hebben toch ook nog bezoekjes af te leggen?
Ik besluit me even terug te trekken en ga op bed liggen. De tranen komen weer op. Deze keer geen tranen van verdriet. Nee, het zijn tranen van boosheid en machteloosheid.
Ik werd weer het meisje
Ineens heb ik een flashback. Ik deed weer precies hetzelfde als vroeger. Ik voelde boosheid en machteloosheid over mijn moeder die ziek was. Zij kreeg de diagnose M.S. toen ik 11 was. Een gezin wat op zijn kop stond, zoekende naar de manier om hiermee te dealen. Mijn boosheid en machteloosheid reageerde ik af op mijn ouders, toen ik ouder werd. Ik werd een nog opstandigere puber. Ik was boos op alles en iedereen. Liet dat alleen merken aan de mensen die het dichtst bij me stonden, mijn familie. Verder trok ik me terug op mijn kamer. Ik wilde alleen zijn, niets of niemand om me heen.
De geschiedenis herhaalt zich
Nu ben ik zelf de moeder die ziek is. Heb ik zelf het gezin wat op zijn kop staat, zoekend naar de manier om hiermee te dealen. Nee, de ziektes zijn zeker niet hetzelfde. De boosheid en machteloosheid is vergelijkbaar. Mijn reactie hierop blijkbaar ook. Met dat verschil, dat ik me nu er heel bewust van ben. Dat ik de boosheid er laat zijn en me ook weer herpak. Ik neem mijn verantwoordelijkheid naar mijn gezin en zeker ook naar mezelf. Het schrijven helpt hierbij. Ik schrijf frustratie van me af en stem me af op wat ik wil. Hoe wil ik me voelen? Wat wil ik doen? Wat is daar voor nodig? Wat is er nog meer mogelijk?
Toelaten en doorgaan
Boosheid, het hoort bij het proces nu. Evenals verdriet, angst, kracht, moed, nieuwsgierigheid, positiviteit en nog veel meer. Ik laat het toe, het mag. En vervolgens…door.