Hoe gaat het met je? Hoe voel je je?
Een hele normale vraag die we allemaal regelmatig aan een ander stellen. Een vraag uit gewoonte (met name de eerste) om een gesprek op te starten, maar gelukkig ook vaak uit oprechte interesse. Ik stel hem vaak en ik krijg hem de laatste tijd heel vaak gesteld. Logisch natuurlijk, want er zijn echt heel veel mensen die met me meeleven, betrokken zijn. Iets waar ik dankbaar voor ben en me echt gezegend voel met zoveel fijne mensen om me heen.
Je ziet het niet, ik voel het niet.
Hoe gaat het met je? Hoe voel je je? De afgelopen weken kon ik daar vrij duidelijk antwoord op geven. En nu? Ik weet het niet. Ik weet simpelweg niet hoe ik me voel. Ik weet niet goed hoe het met me gaat. Ik ben heel ziek, maar je ziet er niets van. Er woekert een ziekte in mij, Hodgkin lymfoom genaamd, maar ik voel er niets van. Ja, ik ben heel moe. Dat is wat ik merk. Ik zou op ieder moment kunnen slapen. Maar verder merk ik niets. Bizar toch, dat er iets in je lichaam zit wat levensbedreigend is als je het niet behandeld?
Geluk bij een ongeluk
Gelukkig leef ik in een land waar deze ziekte heel goed te behandelen is. Gelukkig heb ik een ziekte die überhaupt goed te behandelen is. Daar start ik dan ook al snel mee. Donderdag a.s. krijg ik mijn eerste chemo. De eerste van 4 kuren. De komende 4 maanden krijg ik iedere 2 weken een ‘behandeling’.
Mixed emotions
Nog een reden waarom ik niet weet hoe ik me voel. Ik voel daarin van alles door elkaar. Blijdschap om het aan te kunnen pakken. Spanning voor de consequenties van de kuren, op korte en lange termijn. Onzekerheid over hoe mijn dagelijks leven er de komende tijd uit gaat zien. Vooralsnog probeer ik het zoveel mogelijk los te laten. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik stem me af op een zo goed mogelijk verloop en goed herstel en stel vaak de vraag: Hoe kan dit nog beter uitwerken dan ik ooit voor mogelijk hield? Dat helpt me en schept ruimte.
Vooral doorgaan
Het is niet mijn bedoeling met dit verhaal om mensen aan het twijfelen te brengen of onzeker te maken om vragen te stellen aan mij of anderen die ziek zijn of iets naars meemaken. Absoluut niet! De betrokkenheid is juist fijn. Of er een duidelijk antwoord komt, is niet gegarandeerd. ;-) Maar… lieve mensen, blijf de vraag vooral stellen.